Bij het rijden van een ambulance telt elke seconce. Nieuwe algoritmes ontwikkeld door CWI maken de normtijden van ambulances korter. Deze ontwikkeling kan ook voor de logistiek van betekenis zijn.
In levensbedreigende noodgevallen waarin elke seconde telt, kan het al dan niet op tijd ter plaatse zijn van een ambulance het verschil maken tussen leven en dood. In Nederland bedraagt deze normtijd 15 minuten voor ongevallen van de hoogste urgentieklasse. In de praktijk blijkt echter dat niet altijd aan deze gestelde normtijd wordt voldaan.
De aanrijtijd van ambulances kan verkort worden door de ambulances efficiënt over de regio te verdelen. De locatie van het hulpvoertuig op het moment van het ongeval is namelijk in hoge mate bepalend voor het al dan niet halen van de normtijd. CWI promovendus Thije van Barneveld bespreekt in zijn proefschrift verschillende modellen en algoritmen voor het optimaliseren van de gebiedsdekking door middel van het uitvoeren van zogenaamde proactieve relocaties. Dit houdt in dat een of meerdere hulpvoertuigen tijdelijk geherpositioneerd worden. Dit is de kern van het zogenaamde Dynamisch Ambulance Management (DAM). Van Barneveld: “Het grote voordeel van DAM is dat door het in real-time verplaatsen van voertuigen veel flexibeler kan worden geanticipeerd op toekomstige incidenten, waardoor de aanrijtijden kunnen worden gereduceerd en patiënten sneller geholpen kunnen worden.”
Van Barneveld heeft in zijn promotieonderzoek ook aandacht besteedt aan de nadelen van DAM. Een veelgehoord kritiekpunt is dat ambulances vaak proactief moeten verplaatsen, waardoor de werkdruk verhoogt. In het onderzoek is met behulp van nieuwe algoritmen de afweging tussen het aantal relocaties en de prestatie met betrekking tot de aanrijtijden onderzocht en de zogenaamde ‘boeteheuristiek’ ontwikkeld. Boeteheuristiek houdt in dat de aanbieder van de ambulancedienst een virtuele straf krijgt die hoger is naarmate de aanrijtijd langer is. Op basis van een door praktijkexperts uit het veld aangedragen boetefunctie wordt voor een grote hoeveelheid scenario’s onderzocht in welke mate restricties op het aantal ambulancerelocaties van invloed zijn op de prestatie. Deze verbetert al significant als slechts een paar relocaties worden uitgevoerd. Maar veelvuldige herpositionering kan ertoe leiden dat de prestatie niet meer verbetert, of zelfs verslechtert.
De methoden die in het proefschrift zijn behandeld, zijn in te delen in twee categorieën: online en offline algoritmen. Het verschil tussen beide methoden is het moment waarop het rekenwerk om de locatie van de ambulance te bepalen gedaan wordt. Bij de online methode gebeurt dat op het moment dat de beslissing om het voertuig wel of niet te verplaatsen, genomen moet worden. Bij de offline methode wordt de meerderheid van de berekeningen voorafgaand aan het beslissingsmoment gedaan. Uit het onderzoek blijkt dat door het proactief reloceren van ambulances aanrijtijden verkort kunnen worden.
